ERROL LINTON - OSPEL - 06/05/22

Brixton is een levendig, multicultureel gebied met een nuchtere sfeer in het zuiden van Centraal-Londen. Muzikant en kunstschilder Errol Linton is geboren, getogen en woont in Brixton. Errol’s Jamaicaanse vader had een paar goede oude ska-platen, Johnny Nash, Louis Jordan en platen van andere swingartiesten. Errol luisterde net als iedereen naar Radio 1 en Capital Radio, naar Motown en dat soort dingen. Op de markt van Brixton klonk reggae, dreads speelden zware dub en je hoorde er ook rock en punk en zo. In zijn late tienerjaren ontdekte Errol de Blues. Van een vriend kreeg hij -hij was toen eind twintig- een harmonica en jarenlang heeft hij naar artiesten geluisterd en nagebootst. Sonny Boy Williamson II was de eerste blues harpspeler die hij hoorde en hem gewoonweg stomverbaasde. Zelf noemt hij verder ook Snooky Pryor als een van zijn invloeden.

Eind jaren tachtig begon Errol in Londen met busking en in 1990, hij stond beneden aan de roltrap van Victoria Station te blazen, legde John Walters (de BBC Radio 2 producer) zijn naamkaartje in zijn mandje. Errol trok naar de BBC en Walters maakte een documentaire over hem, die hij combineerde met een documentaire over Big Bill Broonzy (Rhythms of the World). In de documentaire van Channel 4 “Mr. Rock and Roll” was de harmonica van Linton ook te horen. Ook aan het album van Transglobal Underground, 'Rejoice' (Nations Records 1998) en, op 'Yes ​​Boss Food Corner' (Ark 1 Records 2001), de dubbele cd-compilatie ‘Beyond Mississippi’ (Manteca 2002), Abram Wilson's album ‘Ride! Ferris Wheel to the Modern Day Delta' (Dune Records 2007) en op het Malala Rai Banda album ‘Balkan Reggae’ (Asphalt Tango Records 2013) is Errol te horen.

Wanneer Errol in Leicester Square gitarist Pete Smith ontmoette die er blues speelde, jamden ze samen en vonden ze met Tyrone op wasbord een maatje. Dat werkte goed en drums en bas werden toegevoegd. Pete stelde Errol voor aan de blues-scene en zijn eerste optreden was in Stoke Newington in The Trolley Stop. Errol die altijd naar Caribische muziek heeft geluisterd, ontwikkelde een eigen stijl, wat bij sommige mensen in de blues scene commentaar uitlokte, omdat ze vonden dat je geen kruiden toevoegt aan Howlin 'Wolf en zo. In 1995 toerde Errol met Henry Gray, die 14 jaar pianist was bij Howlin' Wolf, door Spanje en het VK. De band van Linton opende de show voor Screaming Jay Hawkins, Bo Diddley, Dr John en Blind Boys of Alabama. De Errol Linton Band bestaat uit gitarist Adam Blake, bassist Lance Rose, piano/toetsen Petar Zivkovic en drummers Kenrick Ray Rowe en Gary Williams.

Errol Linton bracht zijn eerste album ‘Vibin' It’ bij Ruby Records uit in 1998. In 2001 keerde hij terug naar de studio om ‘Roots Stew’ (Ruby Records) op te nemen. Op ‘Roots Stew’ hoor je hoe Errol's songwriting zich ontwikkelt naast de organische blues-reggae groove van de band. Op zijn 'Mama Said' (2011) is er een bijdrage van de bekende New Orléans’ trompettist Abram Wilson. In het voorbije jaar stond Errol Linton alweer in de legendarische Toe Rag Studios, een analoge opnamestudio in Hackney, Londen. Op de oude manier en onder het toeziend oog van de raadselachtige Liam Watson (hij won een Grammy voor zijn werk met The White Stripes en Tim Bulleyment), werd nieuw werk opgenomen als opvolger op het succes van Linton's 4de 2018-album, 'Packing My Bags' (het eerste album van Errol dat op vinyl werd uitgebracht). Het werd omschreven als “pure Blues, met een diepte en integriteit die tegenwoordig maar al te zeldzaam is…” . Met “No Entry" (2020) blijft Linton door de typische urban blues-reggae groove verbazen, en lijkt hij definitief zijn sound gevonden te hebben. Hij staat dichter bij zichzelf dan ooit. Dat merk je aan alles. Zijn (harmonica) spel is intenser, energieker en dynamischer dan ooit. Daarnaast is hij gegroeid als songwriter. Hij heeft meer ziel in zijn liedjes gelegd. Het komt allemaal veel meer binnen dan voorheen.

Foto © Manon Houtackers

Errol Linton @ Moulin Blues Ospel - 06/05/22